Karga bülbülü fena kıskanırmış. Ne zaman bülbül şakımaya başlasa bed sesiyle onu bastırmak için bağırmaya başlarmış. Bülbül arada kızsa da en iyi bildiği işi yapmaya devam eder, daha büyük aşkla şakıyıp dururmuş.
Karga bakmış ki bu yolla bülbülü susturamayacak kurnazlık düşünmüş. Her zamanki gibi seher vakti şakımaya başlayan bülbülün yanına sokulmuş. “Bülbül kardeş boşuna ötüp durma” demiş. “Neden?” diye sormuş bülbül. Karga kıskançlığının zehrini dostça sunmuş. “Bak” demiş, “Sen her seher vakti gül için şakıyor onun için göz yaşı döküyorsun. Ama gülyağını eller sürünüyor. Gül sana yar olmuyor.”
Bülbül şöyle bir duraksamış, karganın sözleriyle içindeki vesvese örtüşmüş. Doğru diye düşünmüş. “Peki sence ne yapmalıyım?”
Karga en doğrucu sesiyle cevap vermiş, “Gülü bırak dostum insanlar için ötmeye başla. O zaman gül de senin olur, gülü koklayan da, gül yağını sürünende.” Karganın öğüdünü tutan bülbül insanların arasına karışmaya karar vermiş. O gün bu gündür insan oğlu seherde bülbül ile değil, kuşlukta karga sesiyle uyanırlarmış…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder