Bir kaç yıl önce, Seattle Özel Olimpiyatlarında, tümü fiziksel ve
zihinsel özürlü olan dokuz yarışmacı, 100 metre koşusu için başlama
çizgisinde toplandılar. Başlama işareti verilince, hepsi birlikte başladılar, bir hamlede başlamadılar belki ama yarışı bitirmek ve kazanmak için istekliydiler.
Yarışa başlar başlamaz içlerinden genç bir delikanlı tokezleyip yere
duştu ve ağlamaya başladı. Diğer sekiz kisi oğlanın ağlamasını
duydular. Yavaşladılar ve geriye baktılar. Sonra hepsi yönlerini
değiştirdiler ve geriye döndüler ve oğlanın yanına geldiler.
İçlerinden Down Sendrom'lu bir kız eğilip oğlanı öptü ve "Bu onun
daha iyi olmasini sağlar" dedi. Sonra dokuzu birden kolkola girdiler
ve bitiş çizgisine doğru hep birlikte yürüdüler.
Stadyumdaki herkes ayağa kalkıp dakikalarca onları alkışladı. Orada
bulunan insanlar hala bu öyküyü anlatıyorlar. Neden? Çünkü şu tek
şeyi derinden bilmekteyiz :
Bu hayatta önemli olan şey, kendimiz için kazanmaktan cok daha
ötede olan bir şeydir. Bu hayatta önemli olan, yavaşlamak ve rotanızı
değiştirmek anlamına gelse bile diğerlerinin de kazanması için yardım
etmektir.
1 yorum:
İşte bu gerçek hikaye; bedensel ve zihinsel özürsüz gibi görünen bizlere ne önemli bir ders vermiş değil mi?Teşekkürler ve sevgilerimle.
Yorum Gönder