Ben hep on yedi yaşındayım…
Demir kapının her açılışında, her ayak sesinde,
İçime sığmaz yüreğim…
Her türlüsünü yaşadım acının ve ızdırabın,
Yalnız seni özlerken kendimi yenemedim
Çünkü senden gayrısı haram…
Şu metrisin önü bir uzun alan,
Yalnız seni sevdim, gerisi yalan…
Cigara çekmedi canım hiç, çıkarken havalandırmaya,
Olmadı avluda atılmış voltam hiç,
Hele masmavi bir denize atılmış voltam hiç…
Hiç mi hiç…
İçeride bıraktım dünyayı parmaklıklarla bölünmüş olarak…
Görmeye alışık gözleri ve senin için yazdığım şiirleri,
Sözleri, sana olan aşkımı…
Defterlere değil metrisin duvarlarına yazdım,
Uykusuz geçen gecelerde akıllara zarar…
Kıramazdı beni duruşmalarda kırılan kalem,
Senin görüşlere gelmeyişin kadar…
Şu metrisin önü bir uzun alan,
Bir tek seni sevdim, gerisi yalan…
Parmaklıkların elime bulaşan pası,
Havalandırmadan gelen helâ kokusu…
Işıksız ve ufuksuz hücremde, gözlerim kuvvet kaybındaydı…
Bir şişin ucundaydı ölümün kokusu ve özgürlük kravatlıların avucundaydı…
Bir kazaydı gelişin ya seni sevişim…?
O Bir Masaldı…
On yedi yıl, on beş gece bir ranzaydı yattığım…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder